Methylcellulose: Misleidend of noodzakelijk?
In een tijdperk waarin voedselbewustzijn hoogtij viert, willen consumenten zo veel mogelijk voeding met een 'clean label': hoe minder E-nummers of beladen ingrediënten op de labels van hun voedingsmiddelen staan, hoe beter. Maar er zijn grenzen. Sommige voedingsadditieven zijn noodzakelijk. Eentje die in legio voedingsmiddelen aanwezig is, is methylcellulose (E461) – en dit ingrediënt ligt momenteel onder vuur.
Europese consumenten hebben al langere tijd twijfels over het gebruik van bepaalde voedingsadditieven, zoals glutaminezuur (E620) en mono-natriumglutamaat (E621). Hoewel wetenschappelijk onderzoek de veiligheid ervan aantoont, zijn er consumenten die klachten zoals hoofdpijn en buikpijn ervaren na consumptie van producten met deze E-nummers.
Streven naar een ‘clean label’
Het streven naar een 'clean label' is meer dan een modetrend; het is een weerspiegeling van de groeiende consumentenvrees voor complexe additieven en E-nummers. Maar hoe ziet een product eruit zonder methylcellulose, een ingrediënt dat steeds vaker wordt gebruikt in voedingsmiddelen, van vla tot veganistische knakworst?
Levensmiddelentechnoloog Babet Waterink: “Methylcellulose vormt een stevige textuur waardoor een vleesvervanger een bite krijgt. Zonder methylcellulose zouden veel volledig veganistische vleesvervangers papperig zijn. Consumenten zouden ze links laten liggen.” Een alternatief is gluten, maar een betrekkelijk grote groep consumenten is daarvoor allergisch of reageert er niet goed op.
Methylcellulose: held of schurk?
Recente kritiek op methylcellulose, geuit in een spraakmakende aflevering van Keuringsdienst van waarde, werpt een schaduw op de rol van dit ingrediënt. Is methylcellulose werkelijk een misleidend additief dat stiekem 'het flesje sneller vol maakt,' zoals gesuggereerd in de uitzending? Of is het, zoals producenten aangeven, een onmisbaar element dat essentieel is voor de textuur en structuur van voedingsmiddelen, met name bij veganistische vleesvervangers?
