Blijf vragen stellen
Het is herfst. Blaadjes tollen door de lucht. Mijn gedachten zijn al net zo stormachtig. Waar ga ik over schrijven? Over listeria, klimaatafspraken, online, duurzamer verpakken, gemakzucht, buitenkoken,… ? Ik staar naar buiten. Wat een snertweer.
Op zoek naar warme truien en winterjassen, treffen mijn dochters weinig geschikte items in hun kast. “Niet veel soeps”, vinden ze. Soep, daar heb ik nou zin in, bedenk ik. Want bij snertweer hoort snert; die ik voor het gemak bij voorkeur bij de slager haal. Veel lekkerder dan wanneer ik hem zelf maak. Bovendien ruikt dan niet het hele huis naar erwt en knolselderij.
De kinderen nemen ondertussen plaats achter de laptop, op zoek naar warme kleding, want: “Je dacht toch zeker niet dat we met dít weer de deur uitgaan?” Even overweeg ik de soep ook online te bestellen en te laten bezorgen. Maar ik pak mijn regenjas en sjaal: naar buiten! Lopen, de wind door mijn haren! Misschien had ik voor wat extra ‘eco-activiteit’ mijn eigen afsluitbare voorraadbak mee moeten nemen?
Thuis openen de kinderen website na website. Ze storen zich, begrijpelijk, aan de constante stroom van die hinderlijke pop-up: ‘of je de cookies accepteert’. Moet dat nou echt, keer op keer dezelfde vraag? Als ik de soep opwarm, zijn ze melig geworden. “Ja! Ik accepteer héél graag koekies”, grappen ze. “Een speculaasje alsjeblieft”, want het is de tijd van pepernoten en pieten-discussies… en van vraagtekens zetten bij het Sinterklaasfeest.
Een paar dagen later arriveren er twee enorme pakketten (blijft spannend; zijn de sites wel betrouwbaar?) “Allemachtig!” roep ik uit. “Wat hebben jullie allemaal besteld?” Maar het ziet er indrukwekkender uit dan het is. In iedere grote bruine doos zit een kleiner doosje. En daarin zitten weer plastic zakken, met in iedere plastic zak een shirt. Al die nutteloze verpakking; kan dat niet anders?
Zóveel vragen (uitroepteken)
Judith Witte | [email protected]
